Historia Zespołu Szkół Drogowo – Geodezyjnych i Licealnych im. Augusta Witkowskiego w Jarosławiu.

Zespół Szkół Drogowo-Geodezyjnych i Licealnych mieści się w budynku przy ul. Świętego Ducha 1 w Jarosławiu, który został przejęty po przedwojennym Gimnazjum Matematyczno-Przyrodniczym im. Augusta Witkowskiego. Początki szkoły sięgają lat 1940/1941, kiedy to przy Państwowej Szkole Budownictwa (ul. Poniatowskiego 13) powstała pierwsza klasa dwuletniego Liceum Drogowo-Wodnego. Kilka lat później, w miejsce tych dwuletnich szkół zawodowych, utworzono trzyletnie gimnazja i trzyletnie licea zawodowe. We wrześniu 195l r. liceum zostało oddzielone od Państwowej Szkoły Budownictwa i jako samoistne czteroletnie Technikum Drogowe z Wydziałem Wodnym przeszło pod zarząd Ministerstwa Transportu Drogowego i Lotniczego. Nowej szkole przydzielono obecną siedzibę – spalony przez Niemców w ostatnim roku wojny gmach przedwojennego Gimnazjum Matematyczno-Przyrodniczego.

W pierwszym roku samodzielnego istnienia placówki nauka odbywała się w bardzo ciężkich warunkach. Cały parter odbudowującego się gmachu oddano tymczasowo do użytku Zasadniczej Szkole Zawodowej. Budowę skrzydła Technikum Drogowego zakończono w roku szkolnym 1951/1952. Charakter szkoły był dosyć złożony, prowadzono bowiem w tym roku szkolnym 7 klas drogowych oraz jedną klasę pierwszą typu wodnego. Jednak już w następnym roku technikum w całości kształciło na kierunku komunikacyjnym o specjalności budowa dróg i mostów kołowych.

W roku 1952 patronat nad szkołą objął Wojewódzki Zarząd Dróg Publicznych w Rzeszowie pod przewodnictwem zastępcy dyrektora inż. J. Piwońskiego. W tym czasie sutereny szkoły zamieniono na pomieszczenia warsztatowe. Do roku 1956 placówka prowadziła tylko klasy o typie czteroletniego technikum.

 W roku szkolnym 1956/1957 kształcenie zawodowe uległo kolejnej reorganizacji. Na miejsce dotychczasowego czteroletniego technikum wprowadzono pięcioletnie, które podlegało zarządowi Ministerstwa Oświaty. Do sukcesów nauczycieli pracujących w tej szkole można zaliczyć opracowanie przez inż. Juliana Sołanowskiego i inż. Fryderyka Lindera podręcznika „Budowa mostów”, opublikowanego przez Wydawnictwo Komunikacji. Z tej książki korzystali uczniowie przez wiele lat.

W następnych latach położono głównie nacisk na organizowanie pracowni i gabinetów przedmiotowych. W latach 1962/1963 wyposażono w potrzebny sprzęt pracownię materiałów drogowych, gabinet mierniczy i pracownię chemiczno – fizyczną. Od 2 maja 1966 r., w celu powiększenia bazy materialnej szkoły i poprawy warunki pracy młodzieży, rozpoczęto budowę III piętra, remont kapitalny instalacji elektrycznej, wodociągowej i kanalizacyjnej oraz budowę instalacji co. W latach 1967/1968 szkoła użytkowała 7 sal lekcyjnych oraz świetlicę przeznaczoną na naukę w godzinach rannych. Zorganizowano pracownie wyposażone w odpowiednie pomoce naukowe: materiałów drogowych, miernictwa, fizyki i budowy mostów.

W latach 1965 – 1967 oddano do użytku III piętro, zmodernizowano boisko szkolne (położono nawierzchnię asfaltową), zorganizowano na III piętrze trzy sale lekcyjne i dwie pracownie, ponadto przebudowano i wyremontowano stołówkę szkolną. Oszalowano także rury kanalizacyjne w korytarzu suteren oraz wykonano pomieszczenia na warsztaty stolarskie.

W roku szkolnym 1972/1973, decyzją Kuratorium Okręgu Szkolnego w Rzeszowie, do Technikum Drogowego przyłączono Technikum Geodezyjne. W rok później utworzono przy Technikum Drogowo-Geodezyjnym Policealne Studium Zawodowe o specjalności geodezja dla absolwentów liceum ogólnokształcącego. Szkoła ta funkcjo wała do 1978 r.

Początki Technikum Geodezyjnego sięgają 1945 r., kiedy to dotychczasowa Państwowa Szkoła Budownictwa została poszerzona o dwa nowe wydziały: mierniczy i chemiczny. Powstało dwuletnie liceum i trzyletnie Gimnazjum Miernicze, a inicjatorami i organizatorami tych szkół byli: mgr inż. Józef Barański, mgr inż. Emil Pretorius oraz mgr inż. Franciszek Łuksza, ówczesny organizator kadr mierniczych w województwie rzeszowskim. Naukę prowadzono w sali wydzierżawionej w budynku Gimnazjum Ogólnokształcącego przy ul. 3 Maja 8. 1 września 1950 r. Liceum Miernicze otrzymało oddzielny, piętrowy budynek przy ul. 3 Maja, dotychczas zajmowany przez Gimnazjum Żeńskie, które zostało przeniesione do budynku Gimnazjum Męskiego przy ul. 3 Maja 8 i utworzono tam Gimnazjum Koedukacyjne.

W roku szkolnym 1950/1951 szkoła kształciła uczniów w następujących kierunkach:
– czteroletnie Technikum Miernicze;
– czteroletnie Liceum Miernicze;
– dwuletnie Liceum Miernicze.

W roku szkolnym 1951/1952 przyjmowano młodzież do klas pierwszych technikum dwuletniego po szkole ogólnokształcącej stopnia licealnego i technikum czteroletniego po szkole ogólnokształcącej stopnia podstawowego.

W latach 1956/1957 czteroletnie technikum przekształcono na pięcioletnie technikum geodezyjne, podległe Ministerstwu Oświaty. Oprócz pięcioletniego technikum, przez kilka lat istniała dwuipółletnia Państwowa Szkoła Techniczna. Kontynuacją tej szkoły było dwuletnie Policealne Studium Zawodowe utworzone w Technikum Drogowo-Geodezyjnym.

Połączenie obu szkół spowodowało pogorszenie warunków lokalowych, prowadzono w dalszym ciągu naukę systemem dwuzmianowym. Jednakże połączenie miało również pozytywne skutki. Zatrudniono nauczycieli przedmiotów zawodowych na dwóch kierunkach, wspólnie wykorzystywano gabinety i pracownie przedmiotowe, wzbogaciło się wyposażenie szkoły w sprzęt i pomoce naukowe do przedmiotów zawodowych. W związku z połączeniem szkół, zorganizowano następujące pracownie przedmiotowe: sala 42 – geodezja urządzeniowo-rolna, sala 43 – geodezja i geodezja inżynieryjna, parter – magazyn sprzętu geodezyjnego.

Szkoła w dalszym ciągu rozrastała się, powstawały nowe specjalności. W roku szkolnym 1978/1979 utworzono nowy kierunek drogi i mosty kolejowe (nie dokonano naboru do kl. I na tę specjalność na rok szkolny 1995/1996), w latach 1988/1991 wprowadzono melioracje wodne, a od roku 1991/1992 hydrologię.

Ważnym wydarzeniem roku szkolnego 1991/1992 było utworzenie liceum ogólnokształcącego o profilu podstawowym. Stało się to na wniosek ówczesnego dyrektora szkoły Janusza Kiczka. W ciągu kolejnych lat rosła liczba uczniów kształconych w tym kierunku.

1 września 1990 r. szkoła zmieniła nazwę na Zespół Szkół Drogowo-Geodezyjnych i Melioracji Wodnych w Jarosławiu.

W roku szkolnym 1995/96 został wprowadzony nowy kierunek: inżynieria środowiska i melioracje, a z tym wiązała się kolejna zmiana nazwy szkoły na Zespół Szkół Drogowo-Geodezyjnych, Ogólnokształcących i Inżynierii Środowiska.

Od roku 2004 szkoła nosi nazwę Zespół Szkół Drogowo-Geodezyjnych i Licealnych im. Augusta Witkowskiego.

Obecnie w Zespole Szkół Drogowo-Geodezyjnych i Licealnych młodzież kształci się na następujących kierunkach:
– technikum geodezyjne,
– technikum drogowe,
– liceum ogólnokształcące o profilu humanistyczno-językowym,
– liceum ogólnokształcące o profilu matematyczno-informatycznym,
– liceum ogólnokształcące o profilu społecznym.

Przez cały czas istnienia szkoły prowadzono systemem gospodarczym kolejne remonty bieżące i kapitalne.

W placówce od początku organizowane były praktyki zawodowe dla uczniów. Od 1953 r. zaczęto wysyłać młodzież klas III na praktyki produkcyjne i klas IV na praktyki dyplomowe. Wszyscy uczniowie klas technikum odbywali ćwiczenia miernicze na terenie Jarosławia (klasy geodezyjne, klasy 3 drogowa i 3 kolejowa) oraz praktyki zawodowe w przedsiębiorstwach Polski południowej. Zmienił się również regulamin egzaminu dojrzałości. Do początku lat 70. uczniowie w ramach matury zdawali przedmioty zawodowe, potem nastąpiła zmiana regulaminu. Dopiero po zaliczeniu egzaminu z przygotowania zawodowego można było przystąpić do egzaminu dojrzałości. W latach 1993-2005 egzamin z przygotowania zawodowego przeprowadzany był w formie obrony prac dyplomowych.

W 2002 roku zreformowano kształcenie w technikum, wprowadzając czteroletni cykl kształcenia, zaś w liceum skracając cykl edukacyjny do 3 lat.